Houtje schuiven

Nieuwsgierig kijk ik naar de oude man die, met een krant in zijn hand, enkele schaakstukken op het bord zet. Ik ga naast hem staan en vraag wat hij aan het doen is. “Ik probeer schaakproblemen op te lossen en speel partijen na”. “Is schaken een moeilijk spel?, vraag ik hem. “Ach, soms wel, soms niet. Wil je het ook eens proberen”. Dat wil ik wel. Ik ga zitten in een rotan stoel en pak een tweetal stukken uit een houten doos. “Dat kleine zwarte stuk is een pion en die grote witte is de koning. Als je die veroverd hebt, heb je gewonnen”. Geconcentreerd luister ik naar zijn uitleg van het spel. Enkele oefeningen later zijn wij klaar voor een echt potje schaak. Na een half uurtje houtje schuiven, waarbij mijn koning enige keren is gevallen en weer opgestaan, is het spel afgelopen. Mijn koning staat definitief mat. “Als je wilt, spelen we morgen nog een spel”, zegt de man. We praten nog wat en daarna ren ik enthousiast naar mijn ouders. “Papa, mama, ik heb leren schaken van een dominee. Morgen kan ik weer met hem spelen. Mag dat?” “Dat is een vraag voor morgen”, zegt mijn moeder. “Vertel nu eerst maar je verhaal”.

Kort na deze vakantie kreeg ik van mijn ouders een schaakspel. Een klein houten doosje, dat als je het openklapte ook het speelbord was. Het speelveld was van metaal. De plastic schaakstukken hadden een vilten voet waaronder een magneet was bevestigd. Zo kon je zonder krassen soepel over de speelvelden schuiven. De stukken vielen zelden om. Wat een luxe.

Dit verhaal is een vervolg op bange uren. een vakantie in Zorgvliet.